Er is maar één weg te gaan

Het is dit jaar 100 jaar geleden dat Rudolf Steiner zijn inzet om de sociale driegeleding in brede kring onder de aandacht te brengen liet overgaan in andere werkzaamheden.

Onbegrip en maar beperkte steun uit eigen, antroposofische kring; torenhoge inflatie en sociale verlamming in Duitsland; felle weerstand uit alle richtingen (de kerken, conservatieve, extreemrechtse, socialistische en marxistische kringen) belemmerden, na een aanvankelijk veelbelovende start in 1919, een mogelijke doorbraak in de richting van de driegeleding. Op 31 december 1922 ging het eerste Goetheanum in rook op, in het jaar 1923 bleek hoe deplorabel de antroposofische beweging er aan toe was - Steiner moest redden wat er nog te redden viel.

In 2022 zien we ons geconfronteerd met een sociale, economische en geopolitieke situatie die als één grote ‘schreeuw om sociale driegeleding’ begrepen kan worden. De onmacht, halfslachtigheid, wanhoop, illusie en kortzichtigheid waarmee men de actuele vraagstukken meent te kunnen bijsturen - … zullen vruchteloos blijken, niets oplossen en eerder nog de weg banen voor nog grotere rampspoed. De samenleving, het sociale bouwwerk dat we hebben opgericht, zucht en kraakt in al zijn voegen.

We zijn allemaal Groningers, levend in aardbevings-aardgasgebied. Ons huis kraakt en scheurt, wordt aan alle kanten gestut met hout en staal, wordt onleefbaar, wacht op de volgende aardbeving, is geen plek meer waar je een kind zou willen laten opgroeien…

Een nieuw fundament is het enige waar nog op gebouwd kan worden.
God, de NAM of Rutte gaan daar niet voor zorgen.

In deze tijd van beproeving komt het erop aan te beseffen dat de samenleving zoals we die kennen, voortkomt uit niets anders dan wat in ons leeft. Het zijn menselijke ideeën, wilsrichtingen, overtuigingen en inzichten - die van onze voorvaderen, onze tijdgenoten, onszelf - die tot de huidige situatie hebben geleid.
Dus daar, in onszelf, vinden we ook het aanknopingspunt om een verandering in die situatie aan te brengen. In onszelf kunnen we vinden hoe de idealen vrijheid, gelijkheid en broederschap resoneren: in ons innerlijk stuiten zij op een deel van onszelf dat niet alleen verlangt naar een wereld waarin deze idealen werkzaam kunnen worden en dat ook beseft: haalbaar of niet, alleen déze idealen wijzen ons de weg naar een nieuw fundament. - Het is ook de enige nog begaanbare weg naar een menswaardige toekomst.

Oorspronkelijk gepubliceerd in: Driegonaal jrg.38, nr.5 (november 2022)